Co jest dla ciebie w moim imieniu Jak pojawiają się nazwy chorób

Polityczne aspekty grypy hiszpanki

Proces nazywania chorób, zwłaszcza nowych chorób wirusowych o nieznanym leczeniu, niebezpiecznych dla zdrowia lub wręcz śmiertelnych, staje się nie tyle okazją do refleksji naukowców medycyny, ile wydarzeniem politycznym. Na przykład epidemia świńskiej grypy w 2009 roku doprowadziła do wymordowania 300 000 świń należących do Koptów, egipskiej mniejszości chrześcijańskiej w kraju muzułmańskim. I to pomimo faktu, że w zdecydowanej większości przypadków wirus przenosi się z człowieka na człowieka bez udziału świń.

Wymienianie punktów geograficznych i regionów w nazwach chorób ma również raczej negatywny wpływ na kondycję ekonomiczną obszarów, które są winne jedynie tego, że jako pierwsze zgłaszają przypadki na swoim terytorium. Uderzającym przykładem jest dobrze znana epidemia grypy hiszpanki, która szalała na początku XX wieku. Choroba rozwinęła się na tle I wojny światowej, kiedy to główne wysiłki rządów różnych krajów miały na celu utrzymanie morale ludności, a doniesienia o problemach w państwach były poddawane surowej cenzurze.

Hiszpania była wówczas krajem neutralnym, a pierwsze oznaki epidemii były szeroko nagłaśniane. Informacje o nowym typie grypy – hiszpance – zaczęły rozprzestrzeniać się po innych stanach. W tym samym czasie, do czasu nagłośnienia w Stanach Zjednoczonych, liczba przypadków rosła w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, odnotowano przypadki we Francji, Grecji i innych krajach europejskich. Ale grypa pozostała „hiszpańska”.

Nazywanie chorób i zespołów na podstawie geograficznej, zgodnie z postulatami WHO, nie ma sensu (skoro choroba szerzy się dalej lub występuje w innych miejscach), ale może poważnie zaszkodzić.

Borelioza, czyli borelioza przenoszona przez kleszcze, nie ma nic wspólnego z owocami cytrusowymi czy naukowcami o nazwisku Lyme. Nazwa pochodzi od nazwy miasta w Connecticut, gdzie w 1976 roku po raz pierwszy odnotowano przypadek boreliozy przenoszonej przez kleszcze. Oznacza to tylko, że właściwi (i bardzo dociekliwi) specjaliści byli na właściwym miejscu. I tak borelioza występuje na całym kontynencie amerykańskim i euroazjatyckim i nie ma nic wspólnego z małym miastem. Ale nazwa pozostaje.

Ogólnie rzecz biorąc, najczęściej cecha terytorialna występuje w nazwach chorób wirusowych. Na przykład Ebola została po raz pierwszy zgłoszona w dorzeczu Eboli w Kongo. Znane są również: Kongo Krymskie, Omsk, gorączka Zachodniego Nilu, japońska gorączka rzeczna i gorączka Gór Skalistych.

WHO uzasadnia odrzucenie toponimów, oznaczeń geograficznych w nazwach chorób bezużytecznością informacji, a także faktem, że żaden kraj nie może kontrolować obszaru, na którym występuje mutacja lub choroba jest po raz pierwszy odnotowana. Nazywanie choroby ze wskazaniem regionu jest jak wskazywanie palcem winowajcy. Tak czy inaczej, wstyd nie doprowadzi do żadnego innego rezultatu niż negatywny.

Komentarz eksperta

Keiji Fukuda, zastępca dyrektora generalnego WHO ds. bezpieczeństwa zdrowotnego

Używanie nazw takich jak „świńska grypa” czy „Bliskowschodni zespół oddechowy” spowodowało nieprzewidziane negatywne konsekwencje, stygmatyzację niektórych populacji i sektorów gospodarki.

Dla niektórych osób ta kwestia może wydawać się naciągana, ale nazwy chorób wiele znaczą dla osób bezpośrednio zaangażowanych w tę historię. Nasza organizacja widziała, jak nazwy chorób wywołują sprzeciw wobec pewnych grup religijnych i etnicznych, tworzą nieuzasadnione zakazy podróżowania, handlu i niepotrzebnego uboju zwierząt. To (nazwy chorób) może znacząco wpłynąć na jakość życia niektórych grup ludzi.

Jakie jeszcze mogą być konsekwencje bezmyślnej nazwy chorób?

Na samym początku, w pierwszych przypadkach rejestracji objawów zakażenia wirusem HIV, z powodu błędnej oceny sytuacji, chorobę nazwano GRID („niedobór odporności związany z gejami” – „niedobór odporności związany z homoseksualistami”). Taka nazwa nie tylko „wyznaczała winnych” przedstawicieli mniejszości seksualnych, ale także prowadziła do dodatkowych przypadków zakażenia: osoby o tradycyjnej orientacji nie brały pod uwagę ryzyka zarażenia się poprzez seks bez zabezpieczenia, gdyż zgodnie z nazwą choroby, infekcja nie rozprzestrzeniła się na nich.

Wraz z wynalezieniem Internetu sytuacja z nazwami chorób uległa pogorszeniu: teraz udana, pojemna lub przerażająca nazwa-diagnoza może zakorzenić się i zostać znacznie szybciej zalegalizowana lekką ręką dziennikarzy, co doprowadzi do niepotrzebnych konsekwencji. Dlatego eksperci WHO stworzyli zasady nazewnictwa nowych chorób.

Jaka jest poprawna nazwa nowej choroby?

To jest zabronione:

• wykorzystywać cechy terytorialne, toponimy, nazwy geograficzne;
• wymień zwierzęta („ptasia grypa”, „świńska” grypa, choroba kociego pazura, zespół kociego płaczu itp.);
• zawierają słowa o negatywnych konotacjach „nieznane, śmiertelne, śmiertelne, nieuleczalne” itp.;
• używać imion i nazwisk osób i postaci (zespół Laurence’a-Moon-Barde’a-Biedla, choroba Charcota-Mariego-Tootha-Hoffmanna, zespół Ahaswerusa, Alicja w Krainie Czarów itp.);
• Grupy religijne, kulturowe, etniczne i zawodowe (gorączka denga, choroba legionistów, choroba nurków, płuca farmera, hodowcy gołębi, kuśnierze, młynki do kawy itp.) nie mogą być uwzględnione.

Zaleca się wskazanie głównego objawu, charakteru objawów i czynnika sprawczego choroby.

A jeśli różne choroby mają te same nazwy ze względu na podobny obraz kliniczny, można je rozróżnić liczbami.

Strumpell, Bechterew, Maria? Eponimy w nazwach chorób

Tradycja oznaczania chorób nie według cech, ale od nazwisk odkrywców istnieje od dawna, jest to zarówno hołd, jak i swoisty sposób na uwiecznienie nazwiska naukowca. Co więcej, można uwiecznić nie tylko nazwy chorób, ale także objawy, zespoły, odruchy, zjawiska, cechy patologii. Na przykład istnieje przepuklina Riego, przepuklina Richtera i przepuklina Rosera. A to tylko przepukliny i tylko z literą R!

WHO proponuje, aby w nazwach nowych chorób zacząć unikać redundancji nazw bez jakichkolwiek informacji, w szczególności całkowicie odejść od eponimów. Ale co z pamięcią?

Z pamięcią i honorami dla odkrywców też nie wszystko jest proste. W różnych krajach mogą istnieć (i są!) różne opinie na temat tego, kto właściwie pierwszy odkrył patogen, zidentyfikował syndrom nowej choroby i czy można, wybierając jednego naukowca, nie wskazywać w diagnozę innego, który znalazł sposób na wyleczenie choroby?

Tak pojawiają się różne choroby, odruchy i zespoły o złożonych, wieloskładnikowych nazwach: Bernard-Claude-Horner-Kowalewski, Marie-Foy-Alajuanin, Laurence-Moon-Barde-Biedl. Diagnozy brzmią jak część zaklęcia i nie mówią pacjentowi nic o stanie. Ale to nie jest cały problem.

Właściwy wszystkim narodom patriotyzm i chęć bycia dumnym z osiągnięć rodaków, zwłaszcza jeśli wspierają ich struktury rządowe, prowadzi do zamętu w terminologii medycznej.

Choroba Bechterewa jest tak nazywana głównie w Rosji od nazwiska neurologa i psychiatry W. M. Bechterewa, który opisał obraz zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa w 1892 roku. Jednak w tym samym XIX wieku, z różnicą zaledwie kilku lat (odpowiednio w 97 i 98), wyniki obserwacji pacjentów z tą chorobą opublikowali także niemiecki naukowiec A. Strümpel i lekarka z Francji , P. Maria. W związku z tymi faktami za granicą zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa występuje pod nazwą choroby Strümpel-Marie. A takich przykładów jest wiele.

Pogłębiaj problemy i różne sposoby pisania. Eponim zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa w Niemczech można określić jako chorobę Bechterewa, w innych krajach jako chorobę Bechterewa, a gdzieś po prostu chorobę Marie-Strümpell, bez udziału Bechterewa.

Czasami ramy czasowe odkryć lub ich znaczenie są tak zbliżone u różnych badaczy, że trudno jest ustalić priorytety, ustalić, kto ma główną zasługę. Tak więc wrodzone zaburzenie metabolizmu miedzi nazywa się chorobą Westphala-Wilsona-Konovalova, zgodnie z nazwiskami naukowców niemieckich, brytyjskich i radzieckich. Co więcej, w źródłach angielskich ta patologia nazywa się chorobą Wilsona, w języku niemieckim – rzekomą sklerozą Westphala.

Nazwy chorób odzwierciedlają również aspekty systemu politycznego. Na przykład zespół hiperkortyzyny na całym świecie nosi imię Amerykanina Harveya Cushinga, który opisał go w 1912 roku, aw ZSRR nazwano go zespołem Itsenko-Cushinga – na cześć Mikołaja Michajłowicza Itsenko z Odessy, który opisał tę chorobę w 1924 r. i nadal w Rosji używana jest ta wersja nazwy, która stała się wynikiem walki z „kosmopolityzmem bez korzeni” w ZSRR.

Liczba wariantów nazw może odzwierciedlać całą historię badań nad chorobą: na przykład rozlany wole toksyczne w krajach niemieckich i rosyjskojęzycznych nazywa się chorobą von Basedowa lub chorobą Gravesa-Basedowa, we Włoszech jest to choroba Flayaniego, w Irlandii diagnoza brzmi jak choroba Parry’ego, aw Wielkiej Brytanii i wszystkich jej byłych koloniach rozproszone toksyczne wole jest nazywane chorobą Gravesa-Basedowa. I wreszcie, zupełnie różne choroby można określić jednym eponimem: choroba de Quervaina to zarówno zapalenie ścięgien i pochwy, jak i dysfunkcja tarczycy, taki zbieg okoliczności.

Klasyfikacja jako źródło nieporozumień: koń garbaty lub koń z osteohondrozą

Nie tylko eponimy w zespołach i diagnozach powodują bóle głowy u studentów medycyny i mylą pacjentów z dziwnymi i przerażającymi słowami w oświadczeniach o chorobie. Wiele problemów powodują również rozbieżności w tych samych opisowych nazwach chorób w terminologii rosyjskiej i zagranicznej. Na przykład mukowiscydoza: nazwa ma wyraźnie niesłowiańskie korzenie i można się spodziewać, że ta choroba będzie tak samo lub przynajmniej dość podobnie nazywana w Europie i USA. Więc?

Chociaż mukowiscydoza istnieje w innych językach jako słowo, prawidłowe tłumaczenie diagnozy to choroba włóknisto-torbielowata, mukowiscydoza. A takich przykładów jest wiele: zapalenie oskrzelików w Niemczech diagnozowane jest jako spastyczne zapalenie oskrzeli, choroba Botkina przekształca się w zakaźne zapalenie wątroby typu A, przewlekłe zapalenie płuc przy wyjeździe z Rosji staje się rozstrzeniem oskrzeli, zapalenie migdałków – zapalenie migdałków, skaza wysiękowa – atopowe zapalenie skóry…

Oprócz różnic w nazwach istnieją również różne podejścia do klasyfikacji. Na przykład tak wyraźnego winowajcy bólu pleców, jak osteochondroza, nie ma w rosyjskim rozumieniu poza naszym krajem i terytoriami byłych republik. Obecna w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób osteochondroza oznacza zupełnie inną chorobę, a nawet nie jedną: fibromialgia, zapalenie mięśni, przepuklina dysków, osteochondropatia i wiele innych chorób może objawiać się objawami, które zwykle przypisujemy osteochondrozie. Osteochondroza w sensie rosyjskim nie znajduje się w podręcznikach zagranicznego lekarza.

Dystonia wegetatywno-naczyniowa, dysbakterioza, „niska odporność” i „odkładanie się soli”, jeszcze bardziej winne chorobom stawów niż osteochondroza, to choroby, które występują prawie wyłącznie u naszych wielkich ludzi. Zarówno VVD, jak i dysbakterioza są uważane przez lekarzy za część obrazu klinicznego choroby podstawowej lub patologii, ale nie jako osobne rozpoznanie, które „trzeba leczyć”.

Klasyfikacja i redukcja do jednej bazy nazw chorób proponowanych przez Światową Organizację Zdrowia nie jest zadaniem łatwym. Lekarze nie mogą też dojść do porozumienia w sprawie stosowania eponimów, zwłaszcza w kwestii priorytetowego traktowania odkrywcy. Dlatego na razie wygoda w stosowaniu terminologii przeważa nad zaleceniami WHO, w tym dotyczącymi nowych chorób. W końcu dla tych, którzy wiedzą, że za chorobą Kawasakiego kryje się, zgodnie z definicją samego dr Tomisaku Kawasaki, „zespół skórno-śluzówkowo-chłonny z gorączką” (ostry zespół gorączkowo-śluzówkowo-skórny), dużo łatwiej jest posługiwać się skrótem nazwa choroby do diagnozy. A co zrobić z pacjentami, którzy według nowych zasad musieliby zapamiętać diagnozę z 3-5 słów, WHO wciąż milczy.