Zapalenie krtani i tchawicy, połączone zapalenie krtani i tchawicy

Brak jest dokładnych danych dotyczących częstości występowania zapalenia krtani i tchawicy w populacji. Jest to bezpośrednio związane z faktem, że przy łagodnym zapaleniu wiele osób nie szuka pomocy medycznej i woli samoleczenie. Takie podejście jest zasadniczo błędne, zwłaszcza wśród dzieci. W grupie wiekowej dziecięcej, czyli u dzieci do szóstego roku życia, taka patologia często prowadzi do powstania fałszywego zadu, który z kolei stanowi zagrożenie dla życia.

Jak już powiedzieliśmy, zapalenie krtani i tchawicy jest związane z przenikaniem zakaźnych patogenów do organizmu. W takim przypadku najczęściej takie zapalenie jest wywoływane przez wirusy. Tutaj mówimy o adenowirusach, wirusach grypy, paragrypie i tak dalej. W rzadszych przypadkach ten patologiczny proces ma charakter bakteryjny. Do jej wystąpienia mogą doprowadzić paciorkowce, gronkowce, pneumokoki i wiele innych bakterii. Osobno warto wspomnieć o specyficznych postaciach tej choroby. Są one związane z Mycobacterium tuberculosis, chlamydią, krętkiem pallidum i tak dalej.

Istnieje wiele czynników, które stwarzają sprzyjające warunki do powstawania zapalenia krtani i tchawicy. Najważniejsze z nich to wyraźny spadek poziomu ochrony immunologicznej oraz istniejące ostre lub przewlekłe patologie ze strony innych narządów związanych z układem oddechowym. Często przyczyną takiego stanu zapalnego jest ciężka hipotermia, praca w warunkach dużej wilgotności, kontakt z oparami chemikaliów, złe nawyki, zwłaszcza uzależnienie od nikotyny, nadmierne obciążenie głosu.

Klasyfikacja zapalenia krtani i tchawicy obejmuje jego ostre i przewlekłe warianty. W wariancie ostrym obraz kliniczny jest znacznie wyraźniejszy. Z reguły jego czas trwania nie przekracza kilku tygodni, po których następuje całkowite wyleczenie. Jednak w przypadku braku niezbędnego leczenia lub narażenia organizmu na niekorzystne czynniki zewnętrzne, ostry wariant może przekształcić się w przewlekły. W wariancie przewlekłym stan zapalny trwa długo. W tym przypadku okresy zaostrzeń są zastępowane remisjami.

Ponadto klasyfikacja tej choroby obejmuje jej odmiany nieżytowe, zanikowe i przerostowe. Odmiany te wyróżnia się na podstawie towarzyszących im zmian morfologicznych. Przy odmianie nieżytowej narasta obrzęk i przekrwienie błony śluzowej, pogrubia się i pokrywa drobnymi punkcikowatymi krwotokami. Odmiana zanikowa implikuje obecność procesów zwyrodnieniowych, w wyniku których błona śluzowa staje się cieńsza i wysycha. Odmiana hipertroficzna jest ustalana, gdy rosną warstwy śluzowe i podśluzówkowe.

Objawy zapalenia krtani i tchawicy

Objawy w tym patologicznym procesie mogą mieć różny stopień nasilenia. Zależy to bezpośrednio od indywidualnych cech organizmu, a także od nasilenia reakcji zapalnej. Z reguły wystąpienie ostrego wariantu poprzedzają wszelkie inne objawy wskazujące na chorobę układu oddechowego.

Główną dolegliwością chorego jest bolesny, napadowy kaszel. Atakom kaszlu nie towarzyszy wydzielanie plwociny. Na ich tle pojawia się zespół bólowy, zlokalizowany za mostkiem. Najczęściej kaszel występuje rano i wieczorem. Atak może zostać wywołany przez głęboki oddech, dowolny nagły ruch i tak dalej. Z biegiem czasu, podczas kaszlu, zaczyna odchodzić niewielka ilość plwociny, która ma lepką konsystencję. Po kilku dniach plwocina upłynnia się i zaczyna się wyróżniać w znacznie większej objętości.

Obrazu klinicznego dopełniają takie objawy jak: zmiana głosu, nieprzyjemne uczucie w krtani, powiększenie regionalnych węzłów chłonnych. Podczas osłuchiwania można stwierdzić, że oddech stał się głośny i pojawiły się suche lub wilgotne rzężenia.

Przewlekłemu zapaleniu krtani i tchawicy towarzyszy uporczywy kaszel. Jednocześnie ma charakter nieproduktywny, ale jest znacznie mniej wyraźny niż w wariancie ostrym. Chory skarży się na chrypkę i chrypkę głosu, stale występuje umiarkowana bolesność za mostkiem, a także szybkie zmęczenie strun głosowych. W okresie zaostrzenia pojawiają się wszystkie opisane wcześniej objawy.

Diagnostyka i leczenie stanów zapalnych

Początkowo chorobę tę można podejrzewać na podstawie skarg chorego i jego osłuchiwania. Wiodącą metodą diagnostyczną jest laryngotracheoskopia, która pozwala ocenić stan błon śluzowych. W razie potrzeby podczas laryngotracheoskopii można wykonać powierzchowną biopsję, a następnie badanie histologiczne. Aby zidentyfikować patogen, zaleca się hodowlę bakteriologiczną, diagnostykę PCR, różne reakcje serologiczne i tak dalej.

Zasady leczenia takiego stanu zapalnego w dużej mierze zależą od jego charakteru. W etiologii wirusowej wskazane są środki przeciwwirusowe, aw etiologii bakteryjnej wskazane są leki przeciwbakteryjne. Dodatkowo przepisywane są środki mające na celu rozrzedzenie i usunięcie plwociny, a także leki przeciwhistaminowe. Dobry efekt dają różne zabiegi fizjoterapeutyczne i inhalacje.

Zapobieganie rozwojowi choroby

Zasady profilaktyki zakładają terminowe leczenie istniejących chorób zakaźnych w innych częściach układu oddechowego, unikanie hipotermii i porzucenie złych nawyków.