Zmiany skórne w twardzinie skóry

Po raz pierwszy termin „twardzina skóry” został wprowadzony w 1847 r. Według statystyk, wśród wszystkich patologii autoimmunologicznych, choroba ta jest jedną z najczęstszych. Co więcej, większość przypadków tego patologicznego procesu diagnozuje się w wieku od trzydziestu do pięćdziesięciu lat. Jednak w niektórych przypadkach może wystąpić nawet u dzieci.

Obecnie nie można ustalić dokładnych przyczyn prowadzących do takich zmian skórnych. Przyjmuje się, że główną przyczyną powstawania twardziny są procesy autoimmunologiczne w organizmie. Innymi słowy, z jakiegoś powodu własna odporność zaczyna niszczyć komórki organizmu, czemu towarzyszy rozwój przewlekłego procesu zapalnego. Ponadto niektórzy naukowcy uważają, że rolę w rozwoju tej choroby odgrywają zaburzenia genetyczne, narażenie na florę zakaźną, systematyczny kontakt z niektórymi agresywnymi czynnikami środowiskowymi, takimi jak chemikalia i niektóre grupy leków. Ustalono, że choroby endokrynologiczne i systematyczna hipotermia również zwiększają ryzyko tej patologii.

Twardzina dzieli się na dwie zasadniczo różne formy, które wyróżnia się w zależności od rozpowszechnienia procesu patologicznego: postać ograniczona i postać układowa. Ograniczonej postaci towarzyszy powstawanie na powierzchni skóry obszarów stwardnienia o wyraźnych granicach, które mają specyficzny wygląd. W postaci ogólnoustrojowej dotyczy to nie tylko skóry, ale także narządów wewnętrznych. W takim przypadku pojawienie się obszarów sklerozy w narządach wewnętrznych z czasem prowadzi do stopniowego zakłócenia ich czynności funkcjonalnej.

Objawy twardziny skóry

Twardzina charakteryzuje się obecnością trzech następujących po sobie stadiów. Pierwszemu etapowi choroby towarzyszy obrzęk. Mechanizm jej rozwoju polega na tym, że do krwi uwalniane są substancje biologicznie czynne, co prowadzi do rozszerzenia naczyń. W takim przypadku skóra w dotkniętym obszarze staje się pastowata i napięta. Ważnym punktem jest obecność przekrwienia o różnym nasileniu.

Następnym krokiem jest etap zagęszczania. Towarzyszy temu zastąpienie normalnej tkanki łącznej elementem patologicznym. Występują objawy takie jak zblednięcie ogniska patologicznego, jego spłaszczenie i zgrubienie. Widać, że dotknięta skóra nabrała bladożółtego zabarwienia, które pojawia się głównie w centralnej części. Na obrzeżach określa się specyficzną purpurową koronę.

Ostatnim etapem jest etap atrofii. W tym przypadku następuje przerzedzenie skóry w dotkniętym obszarze i jej pękanie. Ważnym punktem jest całkowity brak pocenia się i wydzielania sebum, a także wzrostu włosów.

Ograniczona postać twardziny skóry dzieli się na kilka odmian: płytkę nazębną, chorobę linijną i białą plamę. Odmiana płytki jest najczęstsza. W tym przypadku na powierzchni ciała tworzą się zaokrąglone plamy, które przechodzą przez wszystkie trzy etapy opisane powyżej. Takie plamy z reguły nie przekraczają pięciu centymetrów średnicy, ale mają tendencję do stopniowego wzrostu. Odmiana liniowa występuje najczęściej w pediatrycznej grupie wiekowej. Patologiczne ognisko w tym przypadku ma wydłużony kształt i swoim wyglądem przypomina pasek. Choroba białych plam charakteryzuje się tworzeniem wielu małych plamek, które początkowo mają białawy kolor.

Jak już powiedzieliśmy, w niektórych przypadkach ogniska sklerotyczne mają charakter pojedynczy i są zlokalizowane w ściśle ograniczonych obszarach. W innych przypadkach choroba nabiera rozproszonego charakteru, któremu towarzyszy powstawanie wielu ognisk rozsianych po całym ciele. W takim przypadku, w przypadku procesu rozlanego, mogą wystąpić objawy takie jak nieznaczny wzrost temperatury ciała, umiarkowane osłabienie i złe samopoczucie.

Twardzina układowa objawia się zaangażowaniem w proces patologiczny narządów wewnętrznych, do których należy tkanka łączna. Narządy te obejmują serce, nerki, płuca, a także struktury anatomiczne tworzące przewód pokarmowy. Charakterystyczna jest obecność następujących objawów: szybko postępujące pogorszenie stanu ogólnego ze wzrostem temperatury ciała i powstawaniem różnych zaburzeń w pracy zajętego narządu. W zdecydowanej większości przypadków odnotowuje się obecność ognisk na powierzchni skóry.

Diagnostyka choroby

Główną metodą diagnozy jest ogólne badanie skóry. W przypadku, gdy na ciele występują określone sklerotyczne i zanikowe obszary, pozwala to prawie dokładnie mówić o tej chorobie. Spośród dodatkowych metod badawczych stosuje się ogólne i biochemiczne badania krwi, analizę przeciwciał przeciwjądrowych, manipulacje instrumentalne w celu oceny stanu narządów wewnętrznych, a także badanie histologiczne.

Zabiegi na skórę

Do leczenia takiego patologicznego procesu stosuje się preparaty enzymatyczne, które podaje się przez wstrzyknięcie lub elektroforezę. Przykładem takich leków jest longidaza. Ponadto mogą być przepisywane leki rozszerzające naczynia krwionośne, glikokortykosteroidy, leki przeciwpłytkowe i przeciwzakrzepowe. Z szeroko rozpowszechnionym procesem można powiązać swoistą terapię przeciwzwłóknieniową.