Prawda o zespole opóźnionego życia

Co przeszkadza wielu ludziom w byciu szczęśliwym w tej chwili? Czy życie w oczekiwaniach jest nawykiem? Czy można to zmienić? Skąd wyrastają nogi „syndromu opóźnionego życia” i dlaczego jest on tak niebezpieczny na przyszłość? Rozmawialiśmy o tym z psychologiem stand-up Anną Kalanterną.

Anna Kalanternaya, założycielka International Training Studio, trener biznesu, coach, psycholog stand-up z ponad dwudziestoletnim doświadczeniem

Kiedyś – nie teraz

Ci ludzie, którzy nie wiedzą, jak doświadczać szczęścia, po prostu nie zostali wpojeni w tę cechę. ale uczono ich: „znosić”, „walczyć” i „starać się” stać się „prawdziwą osobą” i „żyć godnie”.

Wytrzymują więc do „poniedziałku”, „następnej pensji”, „urlopu” i do niczego, przekonując samych siebie, że warto się trochę pomęczyć i wtedy „żyjemy”. Tymczasem w tym oczekiwaniu życie przemija. Absolutnie nieodwołalne. W walce, w wysiłku, w pracy iw mniejszym stopniu w szczęściu i przyjemności. Są jak „mała nagroda” za długą podróż, czasem ciężką pracę. I to jest uważane za normę.

„Wszyscy tak żyją” – myśli osoba, nadal ciągnąc za pasek i nie zdając sobie sprawy, że może być zupełnie inaczej.

Nawyk czekania

Żyj zgodnie z oczekiwaniami i bądź szczęśliwy tu i teraz… Co łączy te pojęcia? Jedno i drugie to nawyki… Ten sam zdrowy styl życia, tylko nie w sensie fizycznym, ale psychicznym. W razie potrzeby wszystko można zmienić. Najważniejsze to rozpoznać problem. Wtedy zaczyna się ruch do przodu.

Syndrom opóźnionego życia sugeruje, że szczęście nie jest w teraźniejszości, ale w lepszej przyszłości. Gdzieś za górami, które jeszcze trzeba zdobyć. W rzeczywistości – poważna pułapka umysłu.

Przeszłość jest wczoraj, nie można jej przywrócić. Przyszłość jest jutro i nigdy nie nadchodzi. Topnieje dopiero wraz z pierwszymi promieniami słońca i nadchodzi teraźniejszość. Każdy dzień jest dzisiaj.

Ale uzależniając się od tego, co pewnego dnia się wydarzy, człowiek traci swój najbardziej niezastąpiony zasób. Czas. Nie podlega zwrotowi ani wymianie. Wszyscy o tym wiedzą, ale niewielu rozumie istotę. Dlatego, gdy tylko zdasz sobie z tego sprawę, nie będziesz chciał tracić ani minuty. Pozostaje tylko zmobilizować siły i zacząć wpływać na swoją teraźniejszość.

Przyczyny „zespołu opóźnionego życia”

Gdzie wyrastają nogi z „syndromu opóźnionego życia”?

To samo wychowanie: „najpierw odrób swoją pracę domową, potem wyjdź na zewnątrz”, „najpierw pomóż w domu, a potem zajmij się swoimi sprawami” …

Te małe ofiary są wchłaniane przez osobowość, a człowiek z przyzwyczajenia nosi je ze sobą przez całe życie.

Często sam sobie stawia warunki, w jakich święto nadejdzie na jego ulicy.

„Będę szczęśliwy, gdy…”

…spotkać mężczyznę

… stracę 5 kilogramów

… zostać matką

…Będę mieszkać oddzielnie od rodziców…

Jednocześnie, jeśli przyjrzeć się bliżej, odpowiedzialność za szczęście w pierwszym przypadku zostaje przesunięta na człowieka, którego jeszcze nie widać na horyzoncie.

Dla dziecka, które na razie jest tylko w projekcie, lub dla rodziców, którzy „uniemożliwiają” życie na wielką skalę.

To jest pozycja ofiary, a nie autora własnego życia.

Nie pozwala ci otworzyć oczu na fakt, że szczęśliwe życie jest tuż za rogiem, w świetlanej przyszłości, ale teraz.

Tu i teraz.

W tym momencie.

Logika jest taka: „Teraz nie żyję normalnie, bo czegoś nie mam. Ale kiedy to się stanie, będę żył, tak. Ale zawsze czegoś brakuje! Albo czas, albo zasoby, albo pieniądze… W rezultacie zegar tyka i nic się nie zmienia.

Główny błąd marzycieli

Życie z oczekiwaniami to samooszukiwanie się. Można żyć tylko tu i teraz, ponieważ, jak powiedziałem, przyszłość nigdy nie nadejdzie. A to, co nadejdzie, nadal będzie inne niż to, co wymyślono.

Punkt orientacyjny w pociągu jadącym trasą „Wtedy-kiedy” to główny błąd marzycieli.

Z jakiegoś powodu myślą, że szczęście jest stacją końcową. I trwa wiecznie. Ale tak naprawdę: krótki wybuch emocji, po którym znów nadchodzą dni powszednie. Dlatego najlepszą opcją jest cieszenie się i doświadczanie przyjemności płynącej z samej ścieżki, bez względu na to, jak żałośnie może to brzmieć.

Ale potrzebujesz odwagi, by pozwolić sobie na życie w formacie „tu i teraz”, robić to, co kochasz, wybierać to, co naprawdę lubisz.

Życie mija. I fajnie byłoby przeżyć je tak, żeby miło było pamiętać nie tylko krótkotrwałe przebłyski szczęścia, ale i w zasadzie Waszą ciekawą, piękną drogę po nim.

Porady dla cierpiących na syndrom opóźnionego życia

SOJ można wyeliminować, tak. Jak?

Świadomość, terapia, zmiana nawykowych scenariuszy. Możesz osobiście popracować z psychologiem, ujawniając, skąd to się bierze; i żyj nie jak „używany”, ale „jak chcesz”.

Pomoc w zobaczeniu, co dzieje się z osobą, jest możliwa tylko na jej własną prośbę.

Widzisz, dla niektórych sens życia polega na czekaniu na najlepszy czas.

Niech czeka, nawet jeśli widzimy, że nie nadejdzie lub jesteśmy przekonani, że w ogóle nie nadejdzie. Nie mamy prawa wskazywać, jak człowiek powinien żyć i dawać rady. Tylko jeśli on sam szuka odpowiedzi i wyjścia.

A ten, kto chce coś zmienić – bierze i zmienia. Idzie na terapię lub jakikolwiek trening – to z jego strony przełom! Każdy z nas pisze własną historię. Będę szczęśliwy, jeśli ten tekst pomoże choć jednej osobie uświadomić sobie, że nadszedł czas, aby wziąć pióro i napisać szerokim, pewnym pismem: „Moje szczęśliwe życie nie jest jutro, ale teraz”.